Van Tamale naar de kust.

Wauw, alweer 3 maanden geleden dat ik Tamale achter mij liet en samen met Iris op doorreis ging naar de kust van Ghana. Wat een avonturen hebben wij onderweg beleeft zeg. Het ging natuurlijk met vallen en opstaan, en op sommige momenten was dit ook letterlijk zo....!

Maar we beginnen bij het begin......

Zaterdag 23 mei - Heleen haar verjaardag.

Samen met Heleen en Iris zou ik de stad in gaan om boodschappen te halen voor haar verjaardag. Heleen had het idee om haar verjaardag groot te vieren met haar collega's van het werk en met ons, de vrijwilligers. Ook Sylvester, Bash en Priscilla waren uitgenodigd. Tot de grote schrik van onze kok. Toen wij met het idee bij hem aankwamen schoten de tranen toch bijna in zijn ogen en zag hij het volgens mijn niet helemaal meer zitten. Arm ding.. Maar snel gezegd dat we het meeste toch zelf zouden doen en misschien her en der alleen even zijn hulp nodig zouden hebben. Het boodschappen doen was op zich al een groot feest. Hoeveel moet je kopen? Hoeveel zal iedereen eten? Hoeveel mensen komen er eigenlijk? Gelukkig wist Heleen wel wat ze wilde hebben allemaal, maakte het toch een stuk makkelijker. 2 uur laten en een hoop tassen later kwamen we aan bij de lodge. Eerst maar in heleen haar kamer, onder de airco alles snijden en voorbereiden. Groente snijden voor de fried rice, fruit klaarmaken voor de fruitsalade, pannenkoeken beslag maken en pannenkoeken bakken. Tomatensoep maken en noem ook maar op. Alles wat je kan bedenken was aanwezig. Zelfs een hele mooie taart die gemaakt was door een Ghanaze vrouw. Rond half 6 kwamen de collega's aanzetten. Even snel wat eten, want ja de moslims moeten gaan bidden. En wat er toen gebeurde, we stonden allemaal met open mond toe te kijken. Er ging vanalles aan eten op een bord mee naar huis. Ik wist niet wat er nou gebeurde, maar blijkt toch wel normaal te zijn hier. Rond een uur of 8 was toch iedereen wel weer aan het weggaan, maar kwamen er toch nog een paar mannen binnen ook. Langzaam aan begonnen we toch al alles een beetje op te ruimen, want geloof me, het was een bende. Niet alleen waar we gegeten hadden maar ook de keuken. Alle pannen, schalen en noem maar op stonden er nog. Hoog tijd voor de afwas dus. Na een lange, drukke en vermoeide dag lekker naar bed. Zondag zou immers onze laatste dag in Tamale zijn.

Zondag 24 mei

Vanwege Heleen haar verjaardag vandaag even rustig op gang gekomen. Broodje chocopasta gegeten. snel even de laatste was gedaan en snel buiten laten drogen. Want de koffers moesten ingepakt worden. Wat neem ik mee op reis? wat heb ik echt nodig en wat kan meteen met de bus naar Accra toe? Half 3, alles mee gesleept naar een taxi en naar het bus station gegaan om onze koffers af te leveren, hier begon alle ellende al. Kantoor was dicht. Is op zondag alleen van 9 tot 12 open. Maar naar het kantoor van de organisatie gegaan en onze koffers voor de nacht achter gelaten bij iemand die daar woont. Dit zou morgen nog een heel geregel worden. Na lang nadenken en het erover hebben kwam een van de andere vrijwilligers met het idee dat wij net zo goed nog een nacht konden blijven en dan dinsdagochtend zouden vertrekken, zou toch net iets meer rust geven. Fijn, alles geregeld. Verder van de dag eigenlijk niks meer gedaan.

maandag 25 mei

Samen met Perla en Heleen ontbeten, Iris was al weg want zij moest onze koffers naar de bus brengen wat nu gelukkig allemaal wel goed ging. Besloten vandaag een dagje naar het zwembad te gaan, vroeg vertrokken want 's middags is het hier veel te warm. Ik denk dat ik het maar 3 uur uitgehouden had. Het was warm en ik hou al niet van zwemmen. Met Heleen, Sandra en Lotte terug gegaan naar de lodge, hier allemaal even lekker gedoucht en gegeten. Verder eigenlijk niks gedaan. Heb nog even geslapen en daarna met Heleen naar de supermarkt om de hoek geweest, chocola gekocht en een ijsje voor Iris mee genomen. toen we terug kwamen was Sylvester al druk in gesprek met Iris over de extra overnachting die wij hebben gehad. Hoeveel is het ook allemaal precies omgerekend naar cedi's.. Het blijft een drama met de wisselkoers elke keer. En eindelijk weer gele rijst gegeten! Lang geleden, maar het smaakte weer heerlijk.

Dinsdag 26 mei - vertrek uit Tamale

De wekker ging vandaag wel erg vroeg. Laatste spullen inpakken ontbijt maken, maar de keuken was nog op slot dus moesten we toch wachten op de kok, die voor ons iets eerder zou komen had hij gezet. Dat kennen we natuurlijk nu inmiddels wel de Ghanaze tijden. Snel met de taxi naar het Metromas station toe want de bus zou tussen 7 en 8 komen. En al weer je eigenlijk van te voren al dat hij er waarschijnlijk nooit voor 8e zou zijn, weet je het maar nooit. Taxi reed ook niet door. Had hij ook geen wisselgeld bij zich, dus overal vragen of iemand voor hem ons geld kon wisselen. Helaas, gelukkig moesten wij toch nog water hebben dus konden we dit meteen maar kopen en konden we de taxi betalen. Wachten en wachten en wachten.. Zijn we hier inmiddels wel gewent. Nog even snel naar de wc geweest en mijn kont afgeveegd met een KRANT..... Ach, voor alles een eerste keer zeggen ze altijd maar. En toen kwam de bus, natuurlijk een paar uur later dan gepland, maar wie kijkt daar nog van op. Als je ziet wat er allemaal aan spullen mee gaat in zo een bus, verbaast het mij niks dat de achterbanden zo plat zijn als het maar kan. Elke drempel hobbel en kuil was duidelijk te voelen.

Aangekomen in Yendi, bleek dat wij al eerder de bus uit hadden moeten stappen, ja weten wij veel. Een taxi heeft ons toen voor veel te veel geld naar de goede bus gebracht, we waren de taxi nog niet uit, of onze tassen lagen al op het dak van de bus. Snel de tas met alle waardevolle spullen en geld eraf laten halen. Ook nog de laatste twee plekjes in de bus, gelukkig wel helemaal vooraan, maar de kippen zaten onder de stoel in onze benen te pikken en schoven steeds verder naar voren. Achja, dit gaf ons alletwee wel een beetje een wie is de mol idee. Zo voelde ik me ook net. 3 mensen bovenop de bus, die alle tassen en zo in de gate hielden. En toen maakte ook de verharde wegen plaats voor zandwegen. Hobbel de hobbel de hobbel. Hier gelukkig wel op een goede plek uit de bus gezet.

We waren in Bimbila aangekomen. Hier op de bus wachten naar Nkwanta. Nu was er in Bimbila een avondklok, na 6 uur 's avonds mocht je niet meer op straat komen. Gelukkig waren wij er al smiddags bij tijds dus zou dit voor ons geen probleem opleveren. Eerst even wat te eten gevonden en toen bij een meneer een kaartje voor de bus gekocht. Gelukkig helpt iedereen je hier mee. De bus vertrekt hier ook pas als deze vol is, dus wachten en wachten en wachten. Rond 6e stond deze er nog en zag je toch ook wel mensen in "paniek" raken. Eindelijk vertrokken we, hadden we last van een eigenwijze driver. Er staat bij binnenkomst een politie barrière en bij het verlaten van de stad nog een. En omdat onze driver vandaag al een keer betaalt had was het niet nodig om nog een keer te betalen, heel logisch natuurlijk. De politie op een scooter achter ons aan en jahoor, de bus moest achteruit terug rijden. Dit ging natuurlijk ook niet in een keer goed. Tegen een andere bus aangezeten, iemand zijn benen bijna verloren. Hier hebben wij zeker een half uur moeten wachten totdat ze eindelijk toestemming kregen van de politie om door te rijden. Ja, wat er achter dat hokje allemaal gebeurd is, weet niemand maar zal wel met geld te maken hebben.. Je betaald geld en je mag zo weer doorrijden. Fijn, iedereen weer de bus in en onze weg verder zetten. Nog geen 10 kilometer verder hebben we al het volgende probleem, We zitten zonder benzine. En nu? Wachten tot er iemand met een auto langs kwam die de driver van de bus mee wilde nemen naar het eerstvolgende tankstation om daar benzine ta halen voor onze bus. Wee wachten dus. Het was inmiddels al donker en in de verte begon het ook nog te flitsen. Ook nog plassen, ja je kan nergens heen, dus dan toch maar in de bosjes. De weg overgestoken en daar naar de wc geweest.

Onze bedoeling was om met deze bus naar Nkwanta te rijden, daar zijn we alleen niet aangekomen. We belande ergens in Kpassa, vanuit hier reed de bus niet verder. Ja, en nu? Sta je dan als twee blanke meiden tussen alle Ghanezen die het eigenlijk ook allemaal even niet zo goed weten, in een klein dorpje. En toen liepen we tegen Lucky aan, onze redder in nood! Hij moest ook naar Nkwanta en kon ons vertellen dat er een busje zou komen om ons te brengen, hij was alleen nog even aan het eten. Ook wist hij een hotel waar wij konden verblijven en heeft met de driver geregeld dat hij ons voor het hotel afzette. Lucky liep met ons mee om er zeker van te zijn dat wij een plek om te slapen hadden. Het was een simpele kamer, maar er stond een bed, we hadden een douche en een fan. Wat wil je na een lange dag reizen nog meer. Doodmoe en rood van het stof toch nog snel de kleren gewassen en deze te drogen gehangen. Zelf even snel onder de douche gesproken en meteen naar bed gegaan.

Gelukkig zijn de Ghaneze mensen erg aardig en helpen ze je met alles! Zonder deze hulp weet ik niet of wij wel in Nkwanta waren aangekomen!

Woensdag 27 mei - Naar Hohoe

Vandaag eerst even welverdiend uitgeslapen, het was gisteren ook een lange vermoeiende dag. Iris ontbijt gehaald aan de overkant van het hotel terwijl ik nog half lag te slapen. Begin van de middag hebben we de sleutel ingeleverd bij Happy, weer zo een leuke naam. De weg gevraagd naar het busstation en te voet erheen gegaan. Er stond gelukkig al een bus klaar om naar Hohoe te vertrekken. 11.50 per persoon naar Hohoe toe, maar de tas ook nog is 5 cedi. Het zou mij niks verbazen als dit meer is dan de Ghanezen ervoor betalen. Dit keer weer een van de laatste plekken, maar vandaag zaten we helemaal achterin de bus, met een reserve wiel onder onze voeten. Waardoor de benen bijna bij ons in de nek lagen, maar je bent al blij als er een bus is waarin je mee kan. Na een rit van ongeveer 3 uur kwamen we aan in Hohoe. Wij hadden al gekeken naar een hotel waar we wilde overnachten. Ik keek onderweg toevellig naar rechts en zag daar de naam van ons hotel staan, gelukkig! Hoefde we die niet meer te zoeken. Besloten om lopend naar het hotel te gaan, zo ver was het immers niet. Hier aangekomen een kamer voor twee nachten geboekte en spullen in de kamer achter gelaten. Zelf eerst even naar de supermarkt gegaan om shampoo douchegel en waspoeder in te slaan. Terug in onze kamer eerst buiten even wat gedronken en toen de was gedaan, deze keer was het mijn beurt. gelukkig was het allemaal niet zo vies! Douche, eten en naar bed. Het was weer een mooie dag.

Donderdag 28 mei - Afadjato en Wli waterfalls

Vandaag eigenlijk de bedoeling om een beetje bij tijds uit bed te komen, maar het was toch alweer 9 uur. Vandaag hadden we twee dingen op de planning. De Afadjato beklimmen en daarna de watervallen van Wli bekijken.

Bij hetzelfde busstation als gisteren aangekomen gevraagd hoe wij het snelste en makkelijkste bij de Afadjato aan konden komen. Er was iemand die meteen een taxi voor ons aanhield terwijl Iris mee werd genomen door een man die een andere weg wist. Ja wat doe je dan. De mannen waar ik bij stond zij dat we beter de taxi konden nemen want dat zou veiliger zijn, niemand wist wat die man bij Iris van plan was. Dus toch maar besloten om de taxi te nemen. Voor 90 cedi bleef deze de hele dag bij ons. Volgens ons had het ook voor minder gekund, maar ach. Hebben deze mensen ook is een extraatje.

En wie bedenkt het, om 11 uur, rond het heetste punt van de dag, staan wij aan de voet van de berg om deze op te klimmen. Wij dachten dit kunnen wij! Het zal wel meevallen. Moesten toch aan Bash bewijzen dat wij het konden, hij dacht namelijk dat wij nooit boven zouden komen. Ik denk dat we nog geen 100 meter naar boven waren of de moed zakte al in onze schoenen. Druipend van het zweet met een op hol geslagen ademhaling moesten wij toch echt al een pauze houden. Als ik toen had geweten dat we nog lang niet op de helft waren had ik denk ik gezegd bekijk het maar. Maar, langzaamaan beetje bij beetje gingen we toch steeds hoger. Om de 5 minuten ongeveer even een pauze gehouden. Alletwee glimmend van het zweet en doodmoe. Je loopt niet alleen om hoog in die onwijze hitte, het is eerder een stormbaan wat je over gaat. Hele smalle paden, losse stenen, boomstammen om te ontwijken, boomwortels overal op de grond. En vergeet niet een gids die een hoger tempo had dan wij dit deden. Ja hij doet het ook ongeveer 2 keer op een dag. Volgens mijn heeft hij nog nooit iemand zo langzaam naar boven zien gaan. Maar je kan zeggen wat je wil, wij hebben het wel gedaan. Langzaam aan of niet, boven gekomen zijn we! Wij hebben die 885 meter beklommen! De hoogste berg van Ghana. Het was dan wel in anderhalf uur maar he, wat maakt dat uit!

Boven aankomen, had je een heel mooi uitzicht over het voltagebied en een deel van Togo. De watervallen van de Afadjato waren in de verte ook te zien. Alles lijkt zo klein vanaf boven.

Ja en toen moesten we naar beneden. Dit was nog een grote opgave dan naar boven. Dat wist ik van te voren al, maar wilde er nog niet over nadenken. Hier ging ik dan, glijden hier, glijden daar. Bomen knuffelen, wat was ik blij dat deze er stonden. En natuurlijk om het af te maken ook nog gigantisch onderuit gegaan, gelukkig kon ik nergens heen, dus ook niet helemaal naar beneden glijden. Vanaf dat moment was ik er helemaal klaar mee. Ik was vies en mijn enkel deed onwijs veel pijn. Liep ik dan met twee zere enkels (een nog van mijn valpartij in de club). Maar daar zat ik dan opeens, op de grond. Hoe het gebeurde, ik heb geen idee maar ik denk dat ik gewoon uitgleed. En natuurlijk heel hard lachen om mezelf, maar ik had wel serieus pijn aan mijn enkel. Ik leek wel een oma naar beneden. Op gegeven moment zelf een paar keer de hand van onze gids vast gehad om iets meer stabilteit te krijgen. Want ja, ik kon hier natuurlijk niet blijven wonen hoe dan ook ik moest naar beneden komen. En het maakte me helemaal niks meer uit op welke manier.

De taxi chauffeur lachen dat wij naar de taxi toe liepen, het was dan ook geen gezicht volgens mijn. Twee blanke vieze meiden doodmoe en bezweet. Op naar de watervallen en dit snel achter ons laten. Maar alsnog trots dat we het wel gedaan hebben!

Eerlijk gezegd had ik eigenlijk helemaal geen zin meer in de watervallen, ik was moe en alles deed pijn. Maar toch wilde ik ze ook graag zien. Daar aangekomen 30 cedi betaald, 10 p.p en de camera's waren ook nog en 5 per stuk. De chauffeur mocht gelukkig wel mee! Bleken de watervallen ook nog 20 minuten lopen te zijn, ik was moe en alles deed pijn. Dan wil je het gewoon om de hoek hebben. Al met al was het wel een mooie wandeling, maar ervan genoten heb ik niet echt.

Het uitzicht bij de watervallen was wel mooi! Het was een hoge waterval met langs de kanten allemaal vleermuizen die zich aan de rotsen wast hielden. Soms gingen er een paar vliegen. Hier kon ik mooi tot rust komen na mijn vermoeiende avontuur. En dan denk je alles gehad te hebben, moet je natuurlijk ook nog dat hele stuk naar de taxi terug lopen. Willen er ook nog twee mannen met ons mee in de taxi, nou daar had ik al helemaal geen zin meer in en de driver ook niet denk ik, want hij liet ze mooi lopen.

Veilig afgezet bij ons hotel en eindelijk kon ik goed tot rust komen en die verschrikkelijke schoenen uit doen! Wie gaat er dan ook een berg beklimmen op all stars..... Voeten nog niet niet bloedend, maar de blaren stonden op mijn tenen. 6 van de 10 tenen waren bedenkt door een grote blaar.

Vrijdag 29 mei - naar de kust

Vandaag onze rit voortzetten naar de kust. opstaan eten en naar het busstation wandelen. Deze keer was het mijn beurt om de bagpack op mijn rug te hebben. Het was maar een klein stukje lopen, maar door mijn zere voeten leek het wel de marathon. Ik kon ook niet mijn gewone slippers aan, die drukte op de blaren. Dan maar de plastic slippers. Deze waren blijkbaar ook niet voor mijn voeten gemaakt, nog twee tenen met een blaar erbij. Even doorbijten en straks lekker in de bus. Aangekomen bij het station stond er gelukkig een bus, rechtstreeks naar Accra. Dat is mooi. 20 cedi per persoon, was te doen. Ik helemaal achterin de bus en iris voor mij op een uitklapstoeltje. Gelukkig konden we 3 aan 3 zitten en hoefden we niet opgepropt met zijn 4e op een rij te zitten. Het was een lange rit, ongeveer 5 uur.

Helemaal verweg, in dromeland lag ik in de bus. Tot het moment dat we een drempel over reden en ik kei hard mijn hoofd stotte tegen het raam, meteen klaar wakker. Gelukkig maar! Want we gingen de Volta oversteken met een pont. Het was maar een oversteek van 10 minuten, maar we zijn hem toch met de pont over gegaan! In Accra aangekomen stapte de mensen her en der uit. Bij het ziekenhuis moesten er ook mensen uit en kwam er dus ook iemand in. Hij kwam naast iris zitten en was nogal een aparte man. Hij gedroeg zich ook apart maar veel heb ik hier niet van meegekregen omdat ik achter hun zat.

Wat bleek, Hij had 'per ongeluk' geld laten vallen en moest dit natuurlijk pakken. Iris zag het geld onder zijn eigen stoel liggen, maar hij ging rond haar voeten zoeken. Omdat zij het niet helemaal vertrouwde heeft ze mij het tasje met telefoons gegeven. Opeens moest ze onze tas verplaatsen want misschien lag het daar wel onder, toen zag zij dat het voor vakje een stukje open stond, terwijl deze zeker weten dicht was. Hij zag er ook rijk uit volgens Iris. Een gouden horloge, dure en vooral goede kleding en een merkonderbroek. En dan moet je bedenken dat de meeste Ghanezen een sportbroekje als onderbroek gebruiken. Het was een gezette man, want over het algemeen betekend dat hij het ook goed heeft en geod te eten krijgt. Het zal toch niet gebeuren dat je dan een van de laatste dagen nog berooft wordt.

Op het busstation, ja waar moet je dan eigenlijk heen? Maar aan iemand vragen hoe we in Krokobite moesten komen. Het makkelijkste bleek met een taxi, ja dat zegt iedereen natuurlijk. Ook meteen een stuk duurder. 40 cedi, en hij bracht ons naar het hotel waar wij wilde verblijven. Maar goed dat wij een prijs hadden afgesproken, anders had hij ons zo het dubbele of meer laten betalen. Tijdens het rijden steeds tegen Iris aan het mopperen hoe ver het was en hoe slecht de weg was. Toen we bij het hotel kwamen bleef hij ook nog even staan en benadrukte hoe ver het was en dat hij wel meer verdiend had dan de afgesproken 40. Nou nee dus. 40 gegeven en meteen weg gelopen.

Besloten om in Krokobite Garden te verblijven, gerund door een Italiaanse familie. Het was een mooi en rustgevend verblijf, maar wel duur. Een kamer gevonden, alleen was deze maar voor 1 nacht. Dus we moesten nog verder zoeken. Gelukkig zat om de hoek Big Milly's backyard. Hier even heen gelopen en een kamer gereserveerd voor de rest van de nachten aan de kust. Terug gekomen bij ons hutje even rusten en toen naar de pergola om lekker te eten. Een echte Italiaanse pizza.

Zaterdag 30 mei - verhuizen

Vandaag moesten we om 12 uur ons hutje uit. Iris was al vroeger opgestaan, gedoucht en naar de pergola gegaan om een blog voor school bij te werken. Ik bleef nog even liggen en toen ik wilde gaan douche merkte ik dat onze buurman onder de douche stond. Wij deelde een douche en toilet met hem. Dan toch eerst maar even ontbijten.

Een fruitpannenkoek. Wauw dit was ook al zo lekker. Ik kreeg 3 kleine amerikaanse pannenkoeken met 3 soorten fruit, banaan, ananas en papajo. Ook kreeg ik nog een bakje chocolade saus erbij. Het was een goed vullende maaltijd. Iris had veel minder. Twee eieren en 4 stukjes stokbrood. Niet te vergelijken natuurlijk.

Terug naar ons hutje, eerst even douche en toen spullen gepakt. Nog even een milkshake gedronken en toen vertrokken naar de buren. ier hadden we ook weer een eigen hutje, deze keer ook met een eigen wc en douche. Wel was het een outdoor douche en wc, maar gewoon aan het huisje vast. De papieren ingevuld en verder eigenlijk niks gedaan. Om 4 uur geef je hier door wat je wil eten en om 7 uur serveren ze het dan voor je. Nog even genoten van de zon, want daarvoor zijn wij natuurlijk ook naar de kust gekomen. Bikini aan en lekker voor het huisje gelegen. Rondje over het strand gelopen, alleen naar rechts toe want links zitten de verkeerde mensen heeft iedereen ons verteld. Terug gekomen gedoucht onder onze buitendouche en klaar gemaakt voor het eten. Hier zitten meer blanken dan ik ooit al heb gezien in Ghana.

De muggen zijn hier ook erg aanwezig en daarom hadden we besloten om de klamboe om ons bed heen te doen, halverwege de nacht werden we wakker wat een drama zeg, dat was geen doen. Toch maar klamboe weg.

Zondag 31 mei

Vanaf vandaag ben ik illigaal in Ghana, mijn visum is afgelopen. Ach, dit is een zorg voor later. .

Het idee was om vandaag naar Elmina castle te gaan en naar Kakum national park. Ik zat buiten op de wc en hoorde het in de verte donderen. Plannen toch maar aanpassen, want de weersverwachtingen waren ook niet goed. Lekker ontbijten dan maar. Een warme chocomel, op de vroege ochtend, in Ghana, maar echt lekker weer was het ook niet. Hier ook een havermoutpap met banaan gegeten, ik begin mezelf steeds meer te verbazen. Klaar met ontbijten, begint het te gieten van de regen, snel terug naar ons hutje rennen en lekker in bed nog een uurtje slapen. Het is natuurlijk heel leuk een outdoor bathroom, totdat je in de stromende regen twee keer heel nodig naar de wc moet.

Tussen de regendruppels door naar de buren toe gegaan om het een salade te eten. Ik had er een met ananas. Na de salade, die niet echt vullend was had ik nog wel trek dus besloten we nog een cholcolade cake te bestellen. Deze hadden we achteraf beter kunnen delen, wat een joekel zeg. Maar hij was wel erg lekker.

Verder hebben we eigenlijk overdag niks gedaan, een beetje gossip girl liggen kijken. 's avonds gegeten en aan de bar een beetje zitten praten met Ghanezen. tot deze foto's van ons wilde maken, toe nwas het heel snel over.

Maandag 1 juni - Kakum NP

Vandaag, ondanks de weersverwachtingen toch naar Kakum gegaan. Eest met de trotro naar cape coast. Je hebt eigenlijk twee mensen werken in de bus, de driver en de "maid". Deze roept uit het raam waar de bus heen gaat en paait dus zeg maar mensen binnen. In Cape Coast aangekomen, met de taxi verder naar Kakum. dit was ook nog wel een aardige rit.

Krijg je hier op veel plekker korting als je student of vrijwilliger bent. Heb ik natuurlijk helemaal niks bij me. Geen eens mijn vrijwilligerspas. Mocht ik gelukkig ook voor de 30 cedi naar binnen in plaats van 40. Het was een duur grapje voor maar een wandeling van ongeveer 30 minuten. En ik vond het ook nog is niks. Maar wilde het wel graag meemaken dus moest ik de loopbruggen van 30 meter hoogte maar voor lief nemen. Met samengeknepen ogen en bibberende knieën liep ik over deze bruggen heen. Hadden de Duitsers die met ons mee liepen ook door dat ik het doodeng vond, want bij de laatste brug beginnen ze opeens heel erg te wiebelen en te springen. Iris Pieste bijna in der broek van t lachen, terwijl ik met een samengeknepen gezicht stil stond.

Na de wandeling besloten om niet meer naar Elmina te gaan, het begon al aardig laat te worden en we moesten ook nog een flik stuk terug met e bus. De taxi chauffeur bracht ons keurig teug naar de plek waar we moesten zijn, maar wilde wel 20 cedi meer dan het afgesproken bedrag. Nou we konden hoog en laag springen maar die 20 cedi moest hij hebben.

Met de bus weer terug naar Krokobite. Deze zette ons alleen op een hele andere plek af dan waar wij vanmorgen waren opgestapt. Voor de toll poort nog, Terwijl wij er vrij zeker van waren dat we met de bus door de tollport waren geweest. Dat werd een stuk lopen. En dat lopen was een eind joh. Wat 10 minuten waren, werden er 20 en dat werd al snel bijna een uur. Tot er eindelijk een taxi stopte om ons mee te nemen. voor 20 cedi bracht hij ons terug naar het hotel. Het was inmiddels al 7 uur en om 8 uur zou de keuken van Krokobite Garden sluiten. Iets eten wilde bij toch nog wel graag. Ook deze chauffeur wilde meer dan afgesproken omdat het een slechte weg was. Ja dikke doei, dat weet je van te voren ook.

Bij Krokobite Garden, waren ze eigenlijk alles al aan het schoonmaken en was de keuken eigenlijk al dicht, maar mochten we toch nog snel een pizza eten. Terug in Big Milly's na een douche meteen het bed in gedoken.

Dinsdag 2 juni - Naar Accra/Toontje

Vandaag wederom weer een beetje uitgeslapen en ontbeten. Spullen gepakt, nog een aflevering gossip girl gekeken, het was namelijk erg slecht weer. Snel nog even gedoucht, in de regen. Ook hier moesten wij om 12 uur uitchecken. Thomas, bij wie we blijkbaar moesten betalen was er nog niet. Eerst maar middag eten dan. Een hamburger met patat. En dan weer opnieuw proberen. Dit keer was Thomas er wel, maar blijk dat wij een miscomminucatie hadden gehad met het meisje dat voor ons gereserveerd had. Wij dachten dat zij bedoelde 99 cedi voor 3 nachten, maar zij bedoelde 99 cedi per nacht. Dus wij hadden op dat moment geen eens genoeg geld bij ons. Dan eerst maar pinnen en dan de kamer betalen. En op naar toontje. Ik was overal nu ook wel een beetje klaar mee. Ik wist dat ik naar huis zou gaan, was moe en had al helemaal geen zin meer ingedonder. Maar natuurlijk was het allemaal nog niet afgelopen.

Met de bus, die een oudere aardige mevrouw voor ons geregeld had, naar Accra. Hier moesten wij bij een rontonde uitstappen en zouden we met de taxi verder moeten. Dit zou ongeveer 10 a 15 cedi zijn. Een taxi gevonden die ons voor 15 cedi naar Toontje zou brengen. Het adres laten lezen en hij wist waar die moest zijn. Rijden we opeens weer op de weg naar de kust. We waren weer terug waar we begonnen waren. Met mijn telefoon de taxi chauffeur naar Toontje laten bellen om uit te leggen hoe hij moest rijden. Uiteindelijk zijn wij toch aangekomen, maar was het twee uur laten dan gepland. Iris en ik, er alletwee van overtuigd dat hij 15 cedi had gezegd, maar hij dacht daar zelf anders over. Hij wilde 50 cedi hebben omdat hij zo ver moest rijden voor ons. Maar niet onze fout dat hij eerst verkeerd rijd, dat heeft Iris hem ook even duidelijk gemaakt. meer dan 30 kreeg die van ons niet. Punt.

Nee, dit was niet goed. Dus Iris zegt tegen mij, loop maar gewoon weg, dan heeft die niks. Toen bleek die 30 wel goed te zijn, ja alles natuurlijk beter dan niks. Hadden wij alleen maar 40 cedi en hij hoe toevallig, natuurlijk geen wisselgeld. Iris bij toontje gewisseld, zodat wij hem 30 ccedi konden geven.

In het restaurant tegen over Toontje nog even wat gedronken en bijgepraat over onze ervaringen in Ghana. Ik ging al snel naar onze kamer, omdat ik toch wel erg moe was en er morgen ook weer vroeg uit moest. Snel alles in de juiste tassen gedaan en iris haar spullen eruit gehaald. Douche en lekker slapen!

Woensdag 3 juni - Naar huis

Vandaag is dan echt mijn laatste dag in Ghana. 4 uur ging de wekker want om half 5 zou ik door de taxi naar het vliegveld gebracht worden. Dit werd natuurlijk later dan half 5. Aangekomen op het vliegveld vroeg de man die mij met mijn koffers hielp al meteen op een tip.. Ik wilde hem eigenlijk 1 cedi geven, maar hij had gezien dat ik nog een briefje van 2 in mijn portomonee had zitten. Die wilde hij hebben. Ach het kan me ook wat, wat moet ik nog met dat geld als ik thuis ben. Koffers ingecheckt en zelf ook verder.

Bij de imigrante serves zagen ze natuurlijk ook dat mijn visum verlopen was. Moest ik uitleggen waarom dit was en moest ik naar een apart loket toe. Hier moest ik betalen voor nog een volle maand. Ik had alleen geen 50 cedi meer, dus ze moesten genoegen nemen met 40.
Dor de douane, die natuurlijk weer begonnen te loeien, na een snelle controle was alles goed en kon ik doorlopen naar de gate. Hier kon ik ook bijna meteen het vliegtuig in. Ik had in eerste instatie 3 plekken voor mezelf, maar toen kwamen er toch nog twee mensen aan. Een van de twee was een dikke zakenman, die ook nog is elke keer in uit het de rij moest. Verder was het een prima vlucht en kwamen wij goed ana op Madrid.

Hier had ik dit keer gelukkig een langere overstaptijd. Rustig liep ik van de ene terminal naar de andere toe. Lekker wat gedronken bij de Starbucks en een burger bij de MC Donalds gegeten. Hierna nog even in een paar winkeltjes gekeken en toen maar mijn gate gezocht. En op naar Nederland.

Aangekomen op Amsterdam duurde het erg lang voordat ik mijn koffers had, maar toen ik ze had en in de aankomsthal aankwam stonden mijn ouders met aanhang, broer en zussen en een van mijn vriendinnen mij op te wachten. Wat had ik iedereen toch lang moeten missen!

En nu, 3 maanden later... Mis ik nog steeds elke dag mijn leven in Ghana, maar ben ik toch ook wel weer blij dat ik thuis ben!

Een nieuwe reis is al over gesporken met meen van mijn vriendinnen.
Maar eerst de nieuwe uitdaging aangaan en terug naar school.

Alleen nog een fotoboek maken en mijn reis is dan toch echt definitief afgesloten. Ik zal mijn tijden in Ghana nooit vergeten en kijk ook met zeer positieve ervaringen terug op deze tijd! Natuurlijk ook een paar minder leuke dingen meegemaakt, maar dat hoort er nou eenmaal bij!

Iedereen die ik heb ontmoet en die dit voor mij waar hebben kunnen maken, onwijs bedankt! Zonder jullie was dit mij nooit gelukt of was het minder gezellig geweest!